Het einde van ons avontuur
15 jaar geleden
zaterdag 23 mei 2009
terug op Belgische grond
Hallo allemaal,
Na een emotioneel afscheid, een nachtje vliegen, hebben we maandagmorgen om 5uur onze eerste voetjes geplaatst op Belgische grond. We hadden beiden onze afrikaanse kleren aan, maar deze waren toch niet bestemd voor de Belgische 'tropische' temperaturen! Na eens goed adem te halen, een dikke knuffel gingen we richting uitgang in Zaventem om opgewacht te worden door ons ontvangstcomité!
Onze Afrikaanse droom hebben we waar gemaakt en nu kunnen we alleen nog maar verder dromen van onze Gambiaanse avonturen!
We willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze foto's van de laatste dagen, uren, voetstapjes in Gambia!
Allemaal bedankt om onze blog te bezoeken, nieuwtjes en reacties achter te laten!
Hopelijk hebben jullie ook wat kunnen meegenieten van onze avonturen!
Sofiatou en Isatou
Na een emotioneel afscheid, een nachtje vliegen, hebben we maandagmorgen om 5uur onze eerste voetjes geplaatst op Belgische grond. We hadden beiden onze afrikaanse kleren aan, maar deze waren toch niet bestemd voor de Belgische 'tropische' temperaturen! Na eens goed adem te halen, een dikke knuffel gingen we richting uitgang in Zaventem om opgewacht te worden door ons ontvangstcomité!
Onze Afrikaanse droom hebben we waar gemaakt en nu kunnen we alleen nog maar verder dromen van onze Gambiaanse avonturen!
We willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze foto's van de laatste dagen, uren, voetstapjes in Gambia!
Allemaal bedankt om onze blog te bezoeken, nieuwtjes en reacties achter te laten!
Hopelijk hebben jullie ook wat kunnen meegenieten van onze avonturen!
Sofiatou en Isatou
vrijdag 15 mei 2009
RAAR MAAR WAAR: VOOR DE LAATSTE KEER VANUIT GAMBIA !!!!
Hallo allemaal,
Hier volgt ons laatste berichtje uit het verre en heeeel warme (bijna snikhete) Gambia.
Zaterdag zijn we voor de laatste keer nog eens naar Banjul geweest. We hebben daar onze laatste souveniers gekocht en het was weer een heel avontuur.
Toen we in Banjul toekwamen, was er blijkbaar iets te doen. Voor het huis van de president heb je een groot plein. Dit was helemaal gevuld met vrouwen. Blijkbaar was het vrouwendag. Je werd dus nog meer aangesproken dan normaal omdat je een vrouw bent en iedereen wil je het beste wensen.
Met goed gevulde handen zijn we terug in de bustaxi gekropen die echt overvol zat (22 mensen in een camionnetje, echt zot en niet zo comfortabel) richting Senegambia. ’s Avonds waren we uitgenodigd voor een naamfeest van kleine Matty. De baby was genoemd naar lerares Matty van het schooltje en we waren door haar uitgenodigd. Omdat we dit nog nooit gedaan hadden, leek het ons wel leuk. Wat een bende seg! De hele compound was gevuld met vrouwen die zongen, dansten, en naar ons keken. We waren weer een hele attractie. De mama van kleine Matty is trouwens maar 20 jaar oud en moest 6 keer van kleren wisselen. Man man man, het zou niets voor ons zijn denk ik. We zijn wel blij dat we het een keertje hebben meegemaakt, maar naar mijn normen was het een echt kippenhok waarin je zot werd, haha (.
Zondag hebben we voor een laatste keer onze handen uit de mouwen gestoken om onze kleren te wassen. We gaan toch blij zijn dat we terug een wasmachine hebben (. In de namiddag zijn we met Lamin en Kaddy, de twee kinderen van Modou, naar het zwembad gegaan. We wisten dat Lamin heel graag in het water zat, dus vonden we dit wel een leuk idee. De kinderen hebben zich rotgeamuseerd. Het was een leuk dagje!
Maandag hadden we onze laatste echt schooldag. We hebben er natuurlijk dubbel zo hard van genoten en hebben beseft dat we de kinderen echt wel gaan missen. Normaal gezien gingen we dinsdag een klein feestje houden met de kinderen. We hadden ongeveer 60 pannenkoeken gebakken voor de kinderen en wilden ze nog een leuke tijd bezorgen, maar Elien was die dag ziek. We hebben het feestje dan verzet naar woensdag. Helaas waren de pannenkoeken toen slecht geworden (hoe het komt weten we nog altijd niet) en hebben we ze niet kunnen geven. Spijtig. De kinderen hebben nog wel een hele leuke dag gehad. We hadden voor hen ook een mapje gemaakt met hun naam op, waarin alle knutselwerkjes zaten die ze gemaakt hadden de laatste vier maanden. Dit hebben we ook aan hen gegeven. Ze vonden het leuk (.
Donderdag hebben we een beetje geluierd en vandaag zijn we voor de laatste keer naar het schooltje gegaan. We hebben afscheid genomen van de kinderen en ook van de leerkrachten. Wat een emotionele gebeurtenis! Toen we toekwamen in level one, begonnen de kinderen spontaan een liedje te zingen over dat we weg gaan. Zoooooo mooi en we hebben ons niet kunnen inhouden. Er hebben toch wel enkele traantjes gelaten. We gaan iedereen heir zo hard missen! Voor mij voelt het echt nog niet echt aan. De vier andere meisjes zijn vertrokken, maar ik heb nog niet het gevoel dat wij al wel moeten vertrekken. Het is allemaal zo snel gegaan! Natuurlijk zijn we wel blij dat we de familie en vrienden terug zien, maar we gaan het hier zo missen !! Jongens toch. Modou en de leerkrachten hebben zelf ook gezegd dat ze het erg gaan missen. Hij vertelde dat het al hard was toen de andere meisjes vertrokken, maar wij waren hier nog wel altijd. Als wij vertrekken, is er hier niemand meer en dat gaat toch wel hard zijn zei hij. Het is de realiteit en die is niet altijd leuk!
Voor een laatste keer een Gambiaanse groet en tot in België!!!!
Elien en Sofie
Ps: Elien heeft trouwens nog een heel mooi (of ook niet) beeldje gekregen van Jammeh (de contractor van de school). Ik denk dat hij een beetje verliefd is op haar, haha!!!!
Hier volgt ons laatste berichtje uit het verre en heeeel warme (bijna snikhete) Gambia.
Zaterdag zijn we voor de laatste keer nog eens naar Banjul geweest. We hebben daar onze laatste souveniers gekocht en het was weer een heel avontuur.
Toen we in Banjul toekwamen, was er blijkbaar iets te doen. Voor het huis van de president heb je een groot plein. Dit was helemaal gevuld met vrouwen. Blijkbaar was het vrouwendag. Je werd dus nog meer aangesproken dan normaal omdat je een vrouw bent en iedereen wil je het beste wensen.
Met goed gevulde handen zijn we terug in de bustaxi gekropen die echt overvol zat (22 mensen in een camionnetje, echt zot en niet zo comfortabel) richting Senegambia. ’s Avonds waren we uitgenodigd voor een naamfeest van kleine Matty. De baby was genoemd naar lerares Matty van het schooltje en we waren door haar uitgenodigd. Omdat we dit nog nooit gedaan hadden, leek het ons wel leuk. Wat een bende seg! De hele compound was gevuld met vrouwen die zongen, dansten, en naar ons keken. We waren weer een hele attractie. De mama van kleine Matty is trouwens maar 20 jaar oud en moest 6 keer van kleren wisselen. Man man man, het zou niets voor ons zijn denk ik. We zijn wel blij dat we het een keertje hebben meegemaakt, maar naar mijn normen was het een echt kippenhok waarin je zot werd, haha (.
Zondag hebben we voor een laatste keer onze handen uit de mouwen gestoken om onze kleren te wassen. We gaan toch blij zijn dat we terug een wasmachine hebben (. In de namiddag zijn we met Lamin en Kaddy, de twee kinderen van Modou, naar het zwembad gegaan. We wisten dat Lamin heel graag in het water zat, dus vonden we dit wel een leuk idee. De kinderen hebben zich rotgeamuseerd. Het was een leuk dagje!
Maandag hadden we onze laatste echt schooldag. We hebben er natuurlijk dubbel zo hard van genoten en hebben beseft dat we de kinderen echt wel gaan missen. Normaal gezien gingen we dinsdag een klein feestje houden met de kinderen. We hadden ongeveer 60 pannenkoeken gebakken voor de kinderen en wilden ze nog een leuke tijd bezorgen, maar Elien was die dag ziek. We hebben het feestje dan verzet naar woensdag. Helaas waren de pannenkoeken toen slecht geworden (hoe het komt weten we nog altijd niet) en hebben we ze niet kunnen geven. Spijtig. De kinderen hebben nog wel een hele leuke dag gehad. We hadden voor hen ook een mapje gemaakt met hun naam op, waarin alle knutselwerkjes zaten die ze gemaakt hadden de laatste vier maanden. Dit hebben we ook aan hen gegeven. Ze vonden het leuk (.
Donderdag hebben we een beetje geluierd en vandaag zijn we voor de laatste keer naar het schooltje gegaan. We hebben afscheid genomen van de kinderen en ook van de leerkrachten. Wat een emotionele gebeurtenis! Toen we toekwamen in level one, begonnen de kinderen spontaan een liedje te zingen over dat we weg gaan. Zoooooo mooi en we hebben ons niet kunnen inhouden. Er hebben toch wel enkele traantjes gelaten. We gaan iedereen heir zo hard missen! Voor mij voelt het echt nog niet echt aan. De vier andere meisjes zijn vertrokken, maar ik heb nog niet het gevoel dat wij al wel moeten vertrekken. Het is allemaal zo snel gegaan! Natuurlijk zijn we wel blij dat we de familie en vrienden terug zien, maar we gaan het hier zo missen !! Jongens toch. Modou en de leerkrachten hebben zelf ook gezegd dat ze het erg gaan missen. Hij vertelde dat het al hard was toen de andere meisjes vertrokken, maar wij waren hier nog wel altijd. Als wij vertrekken, is er hier niemand meer en dat gaat toch wel hard zijn zei hij. Het is de realiteit en die is niet altijd leuk!
Voor een laatste keer een Gambiaanse groet en tot in België!!!!
Elien en Sofie
Ps: Elien heeft trouwens nog een heel mooi (of ook niet) beeldje gekregen van Jammeh (de contractor van de school). Ik denk dat hij een beetje verliefd is op haar, haha!!!!
vrijdag 8 mei 2009
JUST THE TWO OF US, LA LA LA LA!! :D
Hoi Hoi !! Hier zijn we weer voor de voorlaatste keer. Dit is toch wel raar om te typen eigenlijk. We zijn hier al 14 weken, zo zot !!
Wat hebben we allemaal meegemaakt deze week?
We wonen hier nu een weekje met z’n tweetjes in het appartement, en kunnen toch wel genieten van de rust hoewel dat als we buiten komen, het een beetje een chaos is. We worden nu nog harder aangesproken op straat dan anders. Het toeristenseizoen is gedaan en we zijn met twee meisjes !! Amai !! We worden niet meer met rust gelaten. Haha, het is soms zelfs tot op het boordje van arrogantie.
We zijn woensdag voor de laatste keer naar Serrekunda geweest om nog enkele inkopen te doen. We vonden het echt een super stad, maar ook hier kregen we nu iets te veel aandacht. We hadden daar een kadootje gezien voor de mama’s, maar ze vroegen iets te veel naar ons gedacht. We hebben daar zitten discussiëren dat het niet normaal was. Uiteindelijk hadden we het dan toch gekocht, met het gedacht te veel betaald te hebben. Toen we thuiskwamen, vroegen we aan Mariama (de vrouw van onze huisbaas) hoeveel zij hier voor zou betalen, en we hebben het goedkoper kunnen kopen dan dat zij normaal doet. We zijn misschien toch iets te hard geworden in deze periode.
We zijn deze week nog eens naar Senegambia geweest en op onze terugweg werden we opgehouden door een plaatselijk tailor, die voor Hanne en Liesbeth een zakje had gemaakt. Ook voor ons had hij iets zei hij. Elien heeft een hele mooie tas gekregen, haha, op z’n Afrikaans ja, en toch niet echt onze smaak. Maar, wat bleek, in die tas zat nog een cadeautje, een heel aparte jurk, die ze nu kan aandoen als nachtkleed, haha net een giraf. Voor mij ging hij nog iets maken, ik ben benieuwd!!
We hebben deze week op school sollicitatiegesprekken gedaan om twee nieuwe leerkrachten aan te nemen. Een aparte ervaring hoor, zeker omdat we nog nooit sollicitatiegesprekken hadden gevoerd. Uiteindelijk hebben we toch wel een idee van de kandidaten.
Wat we ook nog ontdekt hebben, is dat we een flesjesdief hebben op onze compound. Elien en ik drinken af en toe een cola of Fanta tijdens het middageten. De lege flesjes verzamelen we buiten op het terras, om ze dan terug naar de cornershops te doen. We hebben al twee avonden ontdekt dat er enkele flesjes op een mysterieuze manier verdwijnen. Bij sommige cornershops krijg je nog wat geld terug als je de flesjes terug inlevert. Dit is weer een voorbeeld om te zien dat Afrikanen niet echt verder denken. Het valt goed genoeg op dat er flesjes verdwenen zijn, maarja, we zullen het maar als een voordeel zien zeker, zo moeten wij niet meer alle flesjes wegdoen haha
De pastoor is back in town trouwens. Een persoon die Arabische lessen geeft aan Mariama en aan kaddy (de dochter van mariama en modou). We hebben er al enkele discussies mee gevoerd, maar uiteindelijk kan je zijn beeld op de wereld toch niet veranderen. Het is hier trouwens bijna zijn tweede thuis. Hij komt hier echt elke dag van ’s morgens tot ’s avonds. Hanne en Liesbeth zijn in stilte kunnen vertrekken, omdat de pastoor die week naar zijn familie was, maar ik denk niet dat wij dat kunnen zeggen. Haha, hij babbelt maar en babbelt maar. Echt een hilarisch figuur. Hij zegt dat Elien te veel rookt en als ze zegt dat ze gaat stoppen, zegt hij dat ze nog meer gaat roken als ze terug in België is. Haha
We vinden het wel spijtig dat we hier vertrekken, maar kijken toch wel uit om jullie allemaal terug te zien. Als we er nog maar aan denken, krijgen we allebei al stress, haha
Voor de voorlaatste keer nemen we afscheid via de blog! Tot volgende week!!
Elien en Sofie
Wat hebben we allemaal meegemaakt deze week?
We wonen hier nu een weekje met z’n tweetjes in het appartement, en kunnen toch wel genieten van de rust hoewel dat als we buiten komen, het een beetje een chaos is. We worden nu nog harder aangesproken op straat dan anders. Het toeristenseizoen is gedaan en we zijn met twee meisjes !! Amai !! We worden niet meer met rust gelaten. Haha, het is soms zelfs tot op het boordje van arrogantie.
We zijn woensdag voor de laatste keer naar Serrekunda geweest om nog enkele inkopen te doen. We vonden het echt een super stad, maar ook hier kregen we nu iets te veel aandacht. We hadden daar een kadootje gezien voor de mama’s, maar ze vroegen iets te veel naar ons gedacht. We hebben daar zitten discussiëren dat het niet normaal was. Uiteindelijk hadden we het dan toch gekocht, met het gedacht te veel betaald te hebben. Toen we thuiskwamen, vroegen we aan Mariama (de vrouw van onze huisbaas) hoeveel zij hier voor zou betalen, en we hebben het goedkoper kunnen kopen dan dat zij normaal doet. We zijn misschien toch iets te hard geworden in deze periode.
We zijn deze week nog eens naar Senegambia geweest en op onze terugweg werden we opgehouden door een plaatselijk tailor, die voor Hanne en Liesbeth een zakje had gemaakt. Ook voor ons had hij iets zei hij. Elien heeft een hele mooie tas gekregen, haha, op z’n Afrikaans ja, en toch niet echt onze smaak. Maar, wat bleek, in die tas zat nog een cadeautje, een heel aparte jurk, die ze nu kan aandoen als nachtkleed, haha net een giraf. Voor mij ging hij nog iets maken, ik ben benieuwd!!
We hebben deze week op school sollicitatiegesprekken gedaan om twee nieuwe leerkrachten aan te nemen. Een aparte ervaring hoor, zeker omdat we nog nooit sollicitatiegesprekken hadden gevoerd. Uiteindelijk hebben we toch wel een idee van de kandidaten.
Wat we ook nog ontdekt hebben, is dat we een flesjesdief hebben op onze compound. Elien en ik drinken af en toe een cola of Fanta tijdens het middageten. De lege flesjes verzamelen we buiten op het terras, om ze dan terug naar de cornershops te doen. We hebben al twee avonden ontdekt dat er enkele flesjes op een mysterieuze manier verdwijnen. Bij sommige cornershops krijg je nog wat geld terug als je de flesjes terug inlevert. Dit is weer een voorbeeld om te zien dat Afrikanen niet echt verder denken. Het valt goed genoeg op dat er flesjes verdwenen zijn, maarja, we zullen het maar als een voordeel zien zeker, zo moeten wij niet meer alle flesjes wegdoen haha
De pastoor is back in town trouwens. Een persoon die Arabische lessen geeft aan Mariama en aan kaddy (de dochter van mariama en modou). We hebben er al enkele discussies mee gevoerd, maar uiteindelijk kan je zijn beeld op de wereld toch niet veranderen. Het is hier trouwens bijna zijn tweede thuis. Hij komt hier echt elke dag van ’s morgens tot ’s avonds. Hanne en Liesbeth zijn in stilte kunnen vertrekken, omdat de pastoor die week naar zijn familie was, maar ik denk niet dat wij dat kunnen zeggen. Haha, hij babbelt maar en babbelt maar. Echt een hilarisch figuur. Hij zegt dat Elien te veel rookt en als ze zegt dat ze gaat stoppen, zegt hij dat ze nog meer gaat roken als ze terug in België is. Haha
We vinden het wel spijtig dat we hier vertrekken, maar kijken toch wel uit om jullie allemaal terug te zien. Als we er nog maar aan denken, krijgen we allebei al stress, haha
Voor de voorlaatste keer nemen we afscheid via de blog! Tot volgende week!!
Elien en Sofie
Abonneren op:
Posts (Atom)
